Strój ludowy to ubiór wyrażający tożsamość z odniesieniem do regionu geograficznego lub okresu w historii; może też odnosić się do statusu socjalnego, małżeńskiego lub religijnego. Najczęściej spotykany w dwóch odmianach: codziennej i odświętnej.
W rejonach, w których zachodni styl ubierania stał się normą, stroje tradycyjne są noszone podczas świąt lub uroczystości, mając za zadanie podkreślić dziedzictwo regionu, tradycje kulturowe lub wyrażać dumę z pochodzenia.
Polskie stroje ludowe używane były przez większą część polskich grup etnograficznych. Największy ich rozwój przypada na drugą połowę XIX i początek XX wieku, mając związek z uwłaszczeniem chłopów, co przyczyniło się do wzrostu ich zamożności. W okresie międzywojennym strój ludowy traktowany był jako odzież odświętna, nie będąc wykorzystywany do codziennego użytku. Wygląd jego uzależniony jest od regionu Polski skąd pochodzi. Wpływało na to wiele czynników, m.in. warunki klimatyczne, typ gospodarki oraz stosunki społeczno-gospodarcze. Inspiracje do tworzenia strojów czerpano ze strojów szlacheckich i mieszczańskich, z mundurów wojskowych. W historii wpływ na ich wygląd miała również
moda europejska z okresu baroku i renesansu. Ilość ozdób i dodatków do stroju zależne były od zamożności grup etnograficznych, a także od upodobań indywidualnych.
